94 ﴾ ای سالک !

نفْس،‌ قشر تاریکی است که روی قلب را می گیرد، چون دل همانند آیینه عمل می کند اگر این آیینه کثیف باشد انعکاس آن ضعیف است و در نتیجه آنچه که می بیند تیره و تار و قابل تشخیص نیست.
و از این رو حضرت امیر(ع) می فرمایند:
طَهِّروا أَنْفُسَکُمْ مِنْ دَنَسِ الشَّهَوات تَدْرَکُوا رَفیعَ الدَّرَجات 1
نفس های خویش را از آلودگی خواهش ها و شهوات پاک سازید تا پله های بلند و مرتبه های عالی را دریابید.
و در جای دیگر می فرمایند:
نَزِّه عَنْ کُلِّ دَنیهِ نَفسَکَ وَ اَبْذِلْ فِی الْمَکارِمِ جَهْدَکَ تَخَلَّصَ مِنَ الْمَأثَم وَ تَحَذَّرِ الْمَکارِم. 2
نفس خود را از هر پستی پاکیزه گردان و در کسب اخلاق
و افعال نیکو، بذل جهـد نما تا از گناهان خالص گشته و
کرامت ها را به دست آوری.

قال علی(ع) :
قَد اَحیی عَقلَهُ وَ أماتَ نَفْسَهُ حَتّی دق جَلیلَهُ وَ ألطَفَ غَلیظَهُ وَ بَرَقَ لَهُ لا مَعَ کَثِیر البَرقِ فَابان لَهُ الطَّرِیق وَ سَلَکَ بِه السَّبیل
زنده کرد دل خود را و میرانید نفس خود را تا آنکه ناهمواری و درشتی او لطیف و هموار شد و درخشید از برای او نوری درخشنده، پس ظاهر و هویدا کرد از برای او راه حق را و برد او را در راه تا رسانید او را به مطلوب.


استاد عباس شهریاری سنگسری

1. غررالحکم، ص 1450.
2. قسمتی از فرمایشات حضرت علی (ع) در نهج البلاغه ، فیض الاسلام ، ص 1158.